Monday, July 23, 2007
TURKEN PROBLEEM
Europese leiders zadelen ons dus op met een land dat op geen enkel vlak iets te maken heeft met ons beschavingsgebied, geografisch, cultureel, religieus noch etnisch. Bovendien is Turkije een land dat zijn eigen agenda heeft, en die is in essentie niet-Europees (maar wel pan-Turks richting Centraal-Azië) en antichristelijk vanuit een islamitische optiek. Over dit antichristelijke karakter van Turkije vernemen we weinig. Daarom deze korte omschrijving van de manier waarop Turkije omgaat met de minderheid van autochtone christenen (0,2 procent van de 68,8 miljoen inwoners; vooral Assyriërs, Armeniërs en Grieks-orthodoxen). Aanklachten Christenen in Turkije worden uitgesloten van posities in overheidsinstellingen of het leger; het wordt hun verboden om geestelijken op te leiden (het laatste Grieks-orthodoxe seminarie in Halki en het Grieks-orthodoxe seminarie van Santa Croce zijn beide in 1971 door de staat gesloten). Niet-moslims kunnen ook geen privéscholen oprichten. In de overgebleven scholen stelt de staat een tweede directeur aan -een moslim- met vetorecht als het gaat om beslissingen op het gebied van beleid en curricula. Niet-moslims mogen geen nieuwe kerken bouwen en dus worden de erediensten gehouden op enkele door de staat aangewezen plaatsen. Niet erkende groepen, onder andere leden van de Rooms-Katholieke Kerk, komen samen in woningen van particulieren. Christelijke instellingen mogen geen onroerende goederen bezitten. Liefdadigheidsinstellingen zoals ziekenhuizen en weeshuizen moeten bovendien belasting betalen. Niet-islamitisch proselitisme wordt door justitie vervolgd, alhoewel er officieel geen wet van kracht is die dat ondersteunt. Aanklachten zijn het „verstoren van de vrede”, „belediging van de islam”, het uitvoeren van „niet-toegestane activiteiten”, en het „verspreiden van gevaarlijke literatuur.” Gerechtshoven maken de arrestaties wel ongedaan, maar pas nadat de slachtoffers lang zijn vastgehouden en in hechtenis mishandeld. Moordaanslagen De apostolische stoel van de orthodoxe patriarch te Istanbul (ooit Konstantinopel geheten, daarvoor Nova Roma) wordt niet erkend, al bestaat deze bijna 1600 jaar, langer dan de islam zelf. Niet-islamieten zijn regelmatig het slachtoffer van pesterijen van lokale overheden en de Turkse bevolking. Zo worden sommige kerken in Istanbul bewaakt tijdens christelijke feestdagen (bijvoorbeeld het kerstfeest) omdat anders omstanders de kerkgangers lastigvallen of -diensten verstoren. Vergeet in deze context niet de ontkenning van de genocide op de Armeense christenen (1895, 1909, 1915-1917), de etnische zuivering van Pontus-Grieken uit Klein-Azië (1916-1923), de pogroms tegen Grieken te Istanbul (6 september 1955) en de huidige misdaden (vernietiging van dorpen en kerken, ontvoeringen en moordaanslagen) in Assyrische dorpen in de regio van Tur Abdin en Nusaybin. De Assyriërs -nog zo’n 10.000- ziet men graag verdwijnen want ze zijn de oudste etnoreligieuze minderheid van het land, en daarmee de laatste levende getuigen van het christelijke en pre-Turkse verleden van Anatolië. Het gebruikelijke excuus is dat deze wantoestanden niets met de islam te maken hebben, maar met „etnische spanningen” voortvloeiend uit „Turks nationalisme.” Maar de structurele vervolging en discriminatie zijn in essentie gericht tegen het christelijke karakter van de getroffen groepen, en niet tegen hun etnische achtergrond. Ze hebben de langzame eliminatie van het christendom als doel, zelfs al gaat het om nog slechts 150.000 mensen. Deze situatie valt niet te begrijpen zonder aandacht voor de minstens 800 jaar van dhimmitude (het systeem om de aan de islam onderworpen volkeren te regeren) waaronder christelijke volkeren tijdens de overheersing door Turkse moslims voortdurend hebben geleefd. Gezonde sigaretten Het huidige Turkije is, net zoals de meeste islamstaten, een moderne vermomming van een sociaal-culturele realiteit die gebouwd werd op de eeuwenlange vernedering en uitbuiting van niet-islamitische populaties die in jihadoorlogen werden veroverd. Het spreekt vanzelf dat het resultaat van die geschiedenis niet verdwijnt in een periode van tachtig jaar semiseculier bestuur. Zolang Turkije als islamitisch land niet in het reine komt met zijn religieus erfgoed zal men niet-moslims nooit tolereren, tenzij als tweederangsburgers die men straffeloos aan hun plaats kan herinneren. Kan men zich indenken dat deze wantoestanden in Nederland (of een ander Europees land) zouden voorkomen, en vooral dat ze een islamitische bevolking zouden viseren? Kan men zich indenken dat een land dat zich doelgericht en institutioneel antichristelijk opstelt nu de kans krijgt om zich te nestelen in het christelijke beschavingsgebied bij uitstek, namelijk Europa? Denk daaraan wanneer politici Turkije weer eens proberen te verkopen alsof het een pakje gezonde sigaretten is.
Bekeerde moslims in Turkije kijken uit naar EU
Turkse christenen krijgen stilaan meer vrijheidAbraham beth Arsan
De jongste twintig jaar zijn ruim vijfduizend Turkse moslims tot het christendom bekeerd. Makkelijk hebben ze het niet. Een gesprek met enkele evangelische nieuwe christenen tussen de resten van het Ottomaanse Rijk. Overal in Turkije staan kerken die in het verre verleden gebouwd zijn door Grieken, Assyriërs en Armeniërs. De huidige Turkse metropool Istanbul was dan ook het centrum van het christendom in de tijd van het Romeinse Rijk. Tot de Eerste Wereldoorlog was een groot deel van het huidige Turkije christelijk. De christenen van weleer zijn in de afgelopen eeuw door onderdrukkingen uit het land verdwenen. Nu wonen er nog slechts tweehonderdduizend christenen in een land met circa 65 miljoen inwoners. Verdwijnt het christendom helemaal uit Turkije of gloort voor de grootste godsdienst van de wereld toch nog enige hoop?Turkije wil graag lid worden van de Europese Unie. Maar dit schept ook verplichtingen, bijvoorbeeld ten aanzien van de tot het christendom bekeerde moslims. Die hebben het vandaag niet gemakkelijk. De plaatselijke autoriteiten maken nieuwe christenen het leven zuur. Liefst twintig kerken van de nieuwe christenen zijn betrokken in rechtszaken en worden bedreigd met sluiting. Een ervan is de protestantse kerk in Diyarbakir, Zuidoost-Turkije. Op 12 april 2004 moest de oprichter, Ahmet Guvener, voor de rechter verschijnen omdat hij volgens justitie in Diyarbakir zonder toestemming een kerk zou hebben geopend.Naar aanleiding van die zaak stelden de Nederlandse christelijke partijen, SGP en Christen Unie, schriftelijke vragen aan de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot. Beide fracties verzochten de minister om van zijn diplomatieke contacten gebruik te maken om de zaak bij de Turkse autoriteiten in Ankara aan de orde te stellen.● De protestantse kerk in de Koerdische hoofdstad Diyarbakir ligt in een oude wijk. Met de auto is het een hele klus om haar door de op ezelverkeer berekende nauwe straatjes te bereiken. Onderweg vragen we een van de 2.000 taxichauffeurs in de stad wat hij vindt van de bekeerde christenen. Met enige verbazing vraagt de Koerdisch-islamitische taxichauffeur waarom ze bekeerd zijn. ,,Onze godsdienst is toch de beste? Of zijn ze bekeerd voor het geld?’’ Eenmaal bij de kerk blijkt dat er niet één kerk is maar, op drie meter tegenover elkaar, twee kerken. De andere kerk is van de Assyriërs. Het gebouw van de nieuwe christenen is nieuw. Het werd gebouwd in 2001.Binnen bevindt zich een groep jonge christenen, onder wie Suzan Erik, een meisje van twintig. Waarom is zij christen geworden? ,,Ik was eerst atheïst geworden. Daarna bestudeerde ik de verschillende godsdiensten. Via de broer van mijn vriendin kreeg ik een bijbelboek. Na het lezen van de bijbel ben ik christen geworden, ondanks de problemen met mijn familie en omgeving. Mijn moeder dreigt mij uit huis te zetten als ik niet stop met het lezen van de bijbel. Sommige van mijn klasgenoten hebben mij vooral in het begin gepest. Maar Jezus heeft mij geleerd altijd optimistisch te blijven.’’Inmiddels is de 39-jarige voorganger van de kerk, Ahmet Guvener, samen met een van zijn vijf kinderen aangeschoven aan tafel. Hij vertelt dat de officier van justitie gas terugnam en dat de rechter besliste dat de kerk open mocht blijven. Guvener laat de aanvankelijke aanklacht van de officier van justitie zien. Het misdrijf luidde: het openen van een kerk zonder toestemming. Justitie gaf als reden voor de aanklacht dat de kerk is gebouwd zonder het bestemmingsplan van de gemeente in acht te nemen. ,,Dat is de officiële versie van het verhaal. In werkelijkheid vonden de Turkse autoriteiten het niet leuk dat wij een kerk hebben gebouwd.’’ De uitspraak is van groot belang voor de situatie van alle kerken in het land, vindt Guvener. ,,Ze zal gevolgen hebben voor gelijksoortige rechtszaken in de rest van Turkije. Alle rechters moeten nu die jurisprudentie volgen.’’ Hij is ervan overtuigd dat de uitspraak de vrucht is van de internationale druk die buitenlandse commissies, consulaten en regeringen op de Turkse lokale en nationale autoriteiten uitoefenden.’’Volgens Guvener zijn er geen problemen met de moslimburen van de kerk. Hij hoopt dat Turkije in de toekomst beter kennismaakt met de bijbel: ,,Wij houden van ons land en hopen dat het hele land verlost wordt door Jezus,’’ aldus de protestante voorganger van Diyarbakir. In zijn stad zijn inmiddels ongeveer 60 moslims bekeerd tot het christendom.● Problemen hebben de nieuwe christenen niet alleen in Diyarbakir. Ook in Istanbul zijn de christenen in de afgelopen twee decennia het doelwit van de politie. Een autoriteit en tevens een slachtoffer van de Turkse politie is de Assyrische protestantse voorganger Behnan Konutgan. Hij zet zich al dertig jaar in voor de christenen in Istanbul en in de rest van het land. Tot vorig jaar was hij voorzitter van de protestantse kerk in Turkije. Maar het werk ging hem niet gemakkelijk af. Hij is in de afgelopen dertig jaar maar liefst 25 keer door de politie aangehouden en vijf keer werd daarbij zijn paspoort in beslag genomen. Soms duurde een aanhouding een dag, maar meestal een week. Vaak werd Konutgan gemarteld. ,,Ik werkte in het begin als docent en vertelde graag ook over de bijbel aan studenten. Daarom heeft de politie me gevangengenomen en gemarteld. Tijdens een marteling heb ik de politie gezegd dat als ze mij in vijf stukken zouden hakken, elk stuk van mij tegen de martelaars zou zeggen: ik hou van jullie. Dat is ons geloof, zei ik tegen de agenten. Ik heb ze gezegd dat ik voor hen zou bidden. Een keer heb ik de politie na zeven dagen te zijn gemarteld en vervolgens te zijn vrijgelaten in nieuwe schone kleding Turks gebak gebracht. Ik vertelde ze dat ik geen terrorist ben maar een christen en dat ik van hen hield.’’ Inmiddels is Konutgan al sinds 1987 niet meer gevangengenomen. Wijst dit op een grotere vrijheid voor de nieuwe christenen in Istanbul? ,,Ik werd de jongste jaren niet aangehouden, maar wel door de geheime politie voortdurend achtervolgd. Ze hebben gezien dat wij geen strafbare feiten begaan. Nu hebben wij goede contacten met de Turkse geheime dienst, de MIT. Wij vertellen ze dat wij niets te verbergen hebben.’’● Een ruime meerderheid van de leden van de protestantse kerk in Turkije, ruim 90 procent, bestaat uit nieuwe bekeerde moslims die voor het christendom hebben gekozen. In 1973 begon Konutgan met dit werk. ,,Wij waren destijds een kleine groep gelovigen. Onze groep bestond uit vijftien mensen. In 1980 hadden wij één kerk in Ankara en twee kerken in Istanbul. Wij hadden toen nog maar vijftig leden. Inmiddels is dat aantal gestegen tot zesduizend. Vanaf 1990 is er meer groei gekomen. Wij konden meer bijbels verspreiden en hadden een radiokanaal. Niettemin moet je niet vergeten dat wij tot vorig jaar heel moeilijk ons werk konden doen in Turkije. Pas de laatste drie maanden is er sprake van enige vrijheid. De problemen die wij nu nog hebben, dateren dus veelal uit het verleden. Er lopen nu in heel het land rechtszaken tegen onze kerken. Justitie geeft heel vaak het lokale bestemmingsplan op als reden. Ook is onlangs beslag gelegd op een Armeens protestantse kerk en haar bezittingen. Wij zijn daarvoor naar het Europese Hof voor de rechten van de mens gestapt.’’De christenen in Turkije hebben ook contacten met de Europese politici. Konutgan: ,,Ik vertel de Europese politici dat een deel van ons uit het oosten van het land komt en Assyrische protestanten zijn. Ik vraag de politici om Turkije te verzoeken ons niet langer als tweederangsburgers en als ongelovigen te beschouwen.’’ Ondanks de problemen die de protestanten met de autoriteiten hebben, hoopt Konutgan dat Turkije lid wordt van de Europese Unie. ,,Als Turkije geen lid wordt van de EU, is de kans groot dat het land zich op het Oosten oriënteert. En dit kan tot meer afkeer leiden ten aanzien van de christenen. Wel denk ik dat er nog honderd jaar zal nodig zijn vooraleer Turkije de Europese waarden en normen zal hebben overgenomen.’’● Ook de christelijke literatuuruitgever en pr-man van de Turks Protestantse Unie, Isa Karatas (35), denkt dat een lidmaatschap van Turkije bij de EU positief zal zijn voor de christenen. ,,De EU dient wel scherper toe te zien op de stappen die Turkije doet,’’ zegt Karatas, die elke twee maanden het blad Gerçege Dogru uitgeeft. In de afgelopen moeilijke periode schreef hij ook twee boeken. Samen met Konutgan is Karatas de bekendste christen die de bijbel aan de massa probeert uit te leggen.Hij vindt dat het verspreiden van het christendom in Turkije vooral de jongste jaren sterk is verbeterd. Hij maakt een vergelijking: ,,In 1983 was het bijna onmogelijk om op de boekenbeurs een bijbel op de tafel te presenteren. Nu kunnen wij dat boek zelfs op straat verkopen.’’ Door het verkondigen van het geloof heeft Karatas persoonlijk ook flink geleden: ,,Gevangen ben ik niet geweest, maar ik heb destijds wel mijn huwelijk uitgesteld, voor het geval ik gevangen zou worden genomen.’’
De jongste twintig jaar zijn ruim vijfduizend Turkse moslims tot het christendom bekeerd. Makkelijk hebben ze het niet. Een gesprek met enkele evangelische nieuwe christenen tussen de resten van het Ottomaanse Rijk. Overal in Turkije staan kerken die in het verre verleden gebouwd zijn door Grieken, Assyriërs en Armeniërs. De huidige Turkse metropool Istanbul was dan ook het centrum van het christendom in de tijd van het Romeinse Rijk. Tot de Eerste Wereldoorlog was een groot deel van het huidige Turkije christelijk. De christenen van weleer zijn in de afgelopen eeuw door onderdrukkingen uit het land verdwenen. Nu wonen er nog slechts tweehonderdduizend christenen in een land met circa 65 miljoen inwoners. Verdwijnt het christendom helemaal uit Turkije of gloort voor de grootste godsdienst van de wereld toch nog enige hoop?Turkije wil graag lid worden van de Europese Unie. Maar dit schept ook verplichtingen, bijvoorbeeld ten aanzien van de tot het christendom bekeerde moslims. Die hebben het vandaag niet gemakkelijk. De plaatselijke autoriteiten maken nieuwe christenen het leven zuur. Liefst twintig kerken van de nieuwe christenen zijn betrokken in rechtszaken en worden bedreigd met sluiting. Een ervan is de protestantse kerk in Diyarbakir, Zuidoost-Turkije. Op 12 april 2004 moest de oprichter, Ahmet Guvener, voor de rechter verschijnen omdat hij volgens justitie in Diyarbakir zonder toestemming een kerk zou hebben geopend.Naar aanleiding van die zaak stelden de Nederlandse christelijke partijen, SGP en Christen Unie, schriftelijke vragen aan de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot. Beide fracties verzochten de minister om van zijn diplomatieke contacten gebruik te maken om de zaak bij de Turkse autoriteiten in Ankara aan de orde te stellen.● De protestantse kerk in de Koerdische hoofdstad Diyarbakir ligt in een oude wijk. Met de auto is het een hele klus om haar door de op ezelverkeer berekende nauwe straatjes te bereiken. Onderweg vragen we een van de 2.000 taxichauffeurs in de stad wat hij vindt van de bekeerde christenen. Met enige verbazing vraagt de Koerdisch-islamitische taxichauffeur waarom ze bekeerd zijn. ,,Onze godsdienst is toch de beste? Of zijn ze bekeerd voor het geld?’’ Eenmaal bij de kerk blijkt dat er niet één kerk is maar, op drie meter tegenover elkaar, twee kerken. De andere kerk is van de Assyriërs. Het gebouw van de nieuwe christenen is nieuw. Het werd gebouwd in 2001.Binnen bevindt zich een groep jonge christenen, onder wie Suzan Erik, een meisje van twintig. Waarom is zij christen geworden? ,,Ik was eerst atheïst geworden. Daarna bestudeerde ik de verschillende godsdiensten. Via de broer van mijn vriendin kreeg ik een bijbelboek. Na het lezen van de bijbel ben ik christen geworden, ondanks de problemen met mijn familie en omgeving. Mijn moeder dreigt mij uit huis te zetten als ik niet stop met het lezen van de bijbel. Sommige van mijn klasgenoten hebben mij vooral in het begin gepest. Maar Jezus heeft mij geleerd altijd optimistisch te blijven.’’Inmiddels is de 39-jarige voorganger van de kerk, Ahmet Guvener, samen met een van zijn vijf kinderen aangeschoven aan tafel. Hij vertelt dat de officier van justitie gas terugnam en dat de rechter besliste dat de kerk open mocht blijven. Guvener laat de aanvankelijke aanklacht van de officier van justitie zien. Het misdrijf luidde: het openen van een kerk zonder toestemming. Justitie gaf als reden voor de aanklacht dat de kerk is gebouwd zonder het bestemmingsplan van de gemeente in acht te nemen. ,,Dat is de officiële versie van het verhaal. In werkelijkheid vonden de Turkse autoriteiten het niet leuk dat wij een kerk hebben gebouwd.’’ De uitspraak is van groot belang voor de situatie van alle kerken in het land, vindt Guvener. ,,Ze zal gevolgen hebben voor gelijksoortige rechtszaken in de rest van Turkije. Alle rechters moeten nu die jurisprudentie volgen.’’ Hij is ervan overtuigd dat de uitspraak de vrucht is van de internationale druk die buitenlandse commissies, consulaten en regeringen op de Turkse lokale en nationale autoriteiten uitoefenden.’’Volgens Guvener zijn er geen problemen met de moslimburen van de kerk. Hij hoopt dat Turkije in de toekomst beter kennismaakt met de bijbel: ,,Wij houden van ons land en hopen dat het hele land verlost wordt door Jezus,’’ aldus de protestante voorganger van Diyarbakir. In zijn stad zijn inmiddels ongeveer 60 moslims bekeerd tot het christendom.● Problemen hebben de nieuwe christenen niet alleen in Diyarbakir. Ook in Istanbul zijn de christenen in de afgelopen twee decennia het doelwit van de politie. Een autoriteit en tevens een slachtoffer van de Turkse politie is de Assyrische protestantse voorganger Behnan Konutgan. Hij zet zich al dertig jaar in voor de christenen in Istanbul en in de rest van het land. Tot vorig jaar was hij voorzitter van de protestantse kerk in Turkije. Maar het werk ging hem niet gemakkelijk af. Hij is in de afgelopen dertig jaar maar liefst 25 keer door de politie aangehouden en vijf keer werd daarbij zijn paspoort in beslag genomen. Soms duurde een aanhouding een dag, maar meestal een week. Vaak werd Konutgan gemarteld. ,,Ik werkte in het begin als docent en vertelde graag ook over de bijbel aan studenten. Daarom heeft de politie me gevangengenomen en gemarteld. Tijdens een marteling heb ik de politie gezegd dat als ze mij in vijf stukken zouden hakken, elk stuk van mij tegen de martelaars zou zeggen: ik hou van jullie. Dat is ons geloof, zei ik tegen de agenten. Ik heb ze gezegd dat ik voor hen zou bidden. Een keer heb ik de politie na zeven dagen te zijn gemarteld en vervolgens te zijn vrijgelaten in nieuwe schone kleding Turks gebak gebracht. Ik vertelde ze dat ik geen terrorist ben maar een christen en dat ik van hen hield.’’ Inmiddels is Konutgan al sinds 1987 niet meer gevangengenomen. Wijst dit op een grotere vrijheid voor de nieuwe christenen in Istanbul? ,,Ik werd de jongste jaren niet aangehouden, maar wel door de geheime politie voortdurend achtervolgd. Ze hebben gezien dat wij geen strafbare feiten begaan. Nu hebben wij goede contacten met de Turkse geheime dienst, de MIT. Wij vertellen ze dat wij niets te verbergen hebben.’’● Een ruime meerderheid van de leden van de protestantse kerk in Turkije, ruim 90 procent, bestaat uit nieuwe bekeerde moslims die voor het christendom hebben gekozen. In 1973 begon Konutgan met dit werk. ,,Wij waren destijds een kleine groep gelovigen. Onze groep bestond uit vijftien mensen. In 1980 hadden wij één kerk in Ankara en twee kerken in Istanbul. Wij hadden toen nog maar vijftig leden. Inmiddels is dat aantal gestegen tot zesduizend. Vanaf 1990 is er meer groei gekomen. Wij konden meer bijbels verspreiden en hadden een radiokanaal. Niettemin moet je niet vergeten dat wij tot vorig jaar heel moeilijk ons werk konden doen in Turkije. Pas de laatste drie maanden is er sprake van enige vrijheid. De problemen die wij nu nog hebben, dateren dus veelal uit het verleden. Er lopen nu in heel het land rechtszaken tegen onze kerken. Justitie geeft heel vaak het lokale bestemmingsplan op als reden. Ook is onlangs beslag gelegd op een Armeens protestantse kerk en haar bezittingen. Wij zijn daarvoor naar het Europese Hof voor de rechten van de mens gestapt.’’De christenen in Turkije hebben ook contacten met de Europese politici. Konutgan: ,,Ik vertel de Europese politici dat een deel van ons uit het oosten van het land komt en Assyrische protestanten zijn. Ik vraag de politici om Turkije te verzoeken ons niet langer als tweederangsburgers en als ongelovigen te beschouwen.’’ Ondanks de problemen die de protestanten met de autoriteiten hebben, hoopt Konutgan dat Turkije lid wordt van de Europese Unie. ,,Als Turkije geen lid wordt van de EU, is de kans groot dat het land zich op het Oosten oriënteert. En dit kan tot meer afkeer leiden ten aanzien van de christenen. Wel denk ik dat er nog honderd jaar zal nodig zijn vooraleer Turkije de Europese waarden en normen zal hebben overgenomen.’’● Ook de christelijke literatuuruitgever en pr-man van de Turks Protestantse Unie, Isa Karatas (35), denkt dat een lidmaatschap van Turkije bij de EU positief zal zijn voor de christenen. ,,De EU dient wel scherper toe te zien op de stappen die Turkije doet,’’ zegt Karatas, die elke twee maanden het blad Gerçege Dogru uitgeeft. In de afgelopen moeilijke periode schreef hij ook twee boeken. Samen met Konutgan is Karatas de bekendste christen die de bijbel aan de massa probeert uit te leggen.Hij vindt dat het verspreiden van het christendom in Turkije vooral de jongste jaren sterk is verbeterd. Hij maakt een vergelijking: ,,In 1983 was het bijna onmogelijk om op de boekenbeurs een bijbel op de tafel te presenteren. Nu kunnen wij dat boek zelfs op straat verkopen.’’ Door het verkondigen van het geloof heeft Karatas persoonlijk ook flink geleden: ,,Gevangen ben ik niet geweest, maar ik heb destijds wel mijn huwelijk uitgesteld, voor het geval ik gevangen zou worden genomen.’’
kosta
Christenen Turkije zijn doodsbang voor aanslagen
Hilversum (Van onze redactie) 25 november 2003 - "In Turkije heerst angst dat er een oorlog tegen niet-islamitische gemeenschappen gevoerd zal worden en dat na de joden ook de christenen een terroristisch doelwit zullen zijn." Dat zegt de voorzitter van de Turkse rk-bisschoppenconferentie, mgr. Ruggero Franceschini tegenover het persagentschap Fides.
Joodse en Britse doelen Op 15 november pleegden moslimextremisten in Istanbul twee bomaanslagen. De eerste explosie vond plaats bij de grootste synagoge van Istanbul, de Neve Shalom. De tweede explosie vond plaats in de buurt van de Beth Israël-synagoge. Zeker 23 mensen kwamen daarbij om. Vijf dagen later waren er in Istanbul aanslagen op het Britse consulaat en het hoofdkantoor van de HSBC-bank. Daarbij vielen 27 slachtoffers.
EuropaMgr. Franceschini hoopt dat de aanslagen er niet toe leiden dat "Turkije zich van Europa vervreemdt". De apostolische vicaris van Anatolië is een fervent voorstander van toetreding van Turkije tot de Europese Unie.
Turkse christenenVolgens cijfers van 2002 wonen in Turkije ongeveer 30.000 rooms-katholieken. Daarvan behoren er 5.100 tot de Chaldeeuwse ritus en 3.750 tot de Armeense ritus. In Turkije wonen - ruim geschat - 60.000 orthodoxe christenen (patriarchaat van Constantinopel).
Hilversum (Van onze redactie) 25 november 2003 - "In Turkije heerst angst dat er een oorlog tegen niet-islamitische gemeenschappen gevoerd zal worden en dat na de joden ook de christenen een terroristisch doelwit zullen zijn." Dat zegt de voorzitter van de Turkse rk-bisschoppenconferentie, mgr. Ruggero Franceschini tegenover het persagentschap Fides.
Joodse en Britse doelen Op 15 november pleegden moslimextremisten in Istanbul twee bomaanslagen. De eerste explosie vond plaats bij de grootste synagoge van Istanbul, de Neve Shalom. De tweede explosie vond plaats in de buurt van de Beth Israël-synagoge. Zeker 23 mensen kwamen daarbij om. Vijf dagen later waren er in Istanbul aanslagen op het Britse consulaat en het hoofdkantoor van de HSBC-bank. Daarbij vielen 27 slachtoffers.
EuropaMgr. Franceschini hoopt dat de aanslagen er niet toe leiden dat "Turkije zich van Europa vervreemdt". De apostolische vicaris van Anatolië is een fervent voorstander van toetreding van Turkije tot de Europese Unie.
Turkse christenenVolgens cijfers van 2002 wonen in Turkije ongeveer 30.000 rooms-katholieken. Daarvan behoren er 5.100 tot de Chaldeeuwse ritus en 3.750 tot de Armeense ritus. In Turkije wonen - ruim geschat - 60.000 orthodoxe christenen (patriarchaat van Constantinopel).
Subscribe to:
Posts (Atom)
