In het diepste geheim stapte vorige week de afgevaardigde van de toekomstige Kosovaarse overheid na aankomst op het vliegveld van Istanbul in een auto. Bestemming: vlaggenfabriek Albayrak.
In zijn koffer: een dvd met het definitieve ontwerp van de vlag van de republiek die over een paar dagen -nu afgelopen zondag- zou worden uitgeroepen. Vrijdag gingen de eerste 3000 vlaggen naar het bijna nieuwe land.
De contacten tussen de Turkse vlaggenfabrikant en de Kosovaarse overheid stammen uit de tijd rond de Kosovaarse verkiezingen, eind vorig jaar. Toen produceerde Albayrak een flinke hoeveelheid Albanese vlaggen, een rode met een tweekoppige adelaar. In de aanloop naar het uitroepen van de onafhankelijkheid werd Albayrak gevraagd capaciteit beschikbaar te houden. Voor welk ontwerp precies, zou tot het laatste moment topgeheim blijven.
Alleen het aantal was bekend: 30.000. Het uitroepen van de onafhankelijkheid werd een aantal keren uitgesteld, en zo ook de definitieve order. Tot vorige week de productielijnen eindelijk op stoom kwamen.
Niet lang nadat de vlaggen verspreid over het nieuwe Kosovaarse land zondag waren uitgepakt, gestreken en gehesen, ging er weer een koerier onderweg, maar dan van Istanbul naar Pristina, de Kosovaarse hoofdstad. In zijn koffer: een brief met een officiële erkenning van Kosovo door Turkije. Turkije claimt het eerste land te zijn dat de officiële erkenningsbrief te Pristina aflevert.
De banden tussen Turkije en Kosovo zijn historisch gegroeid. Toen Kosovo deel uitmaakte van het Ottomaanse Rijk, bekeerde het gros van de Kosovaren zich tot de islam en verdiende daarmee de speciale protectie van de sultan. Deze groep is nu een van de minderheden in Kosovo. De zes sterren op de nieuwe vlag vertegenwoordigen de etnische groepen in het land, waaronder de Turken.
');
//-->
Vanwege de historische banden en gedeelde religie staan veel Turken vierkant achter Kosovo. Angst dat Kosovo een impuls zal geven aan de Koerdische onafhankelijkheidsdrang, is er nauwelijks. Kosovo, zo denkt men in Turkije, is een uniek geval.
Vanaf Noord-Cyprus -de alleen door Turkije erkende staat op het verder Griekse eiland- komen wel geluiden die duiden op hoop op bredere erkenning van Noord-Cyprus als zelfstandig land. Geen volk, zo liet de Noord-Cypriotische president Talat weten, kan worden gedwongen onder de overheersing van een ander volk te leven.
Monday, July 7, 2008
TURKEN MOETEN TERUG
Gisteren reed ik door een keurige tuinwijk.
Ik zag een kast van een huis,hogere prijsklasse,gloednieuwe open bebouwing op zeker 20 are vruchtbare grond.Uit één van de ramen van deze luxueuze ressidentie hing een grote Turkse vlag te wapperen over de siergevel.Naast het huis stond op de kasseien inrit een zware zwarte Mercedes te blinken met twee Turkse vlaggen aan een vlaggenstok gemonteerd aan de ramen.Het EK chauvenisme dus.Weet je welke slechte gedachte er toen door mijn hoofd schoot???Wel;zouden die Turkse bewoners ook zo een paleisje hebben kunnen neerzetten indien ze nooit als gastarbeiders naar België geëmigreerd waren?Ik denk het niet.Dan woonden ze ergens in een slaperig semi-middeleeuws keuteldorpje op 50 km van Izmir waar ze nog maar net electriciteit hebben ontdekt.Dan verbleven ze met drie families in een tochtig krot,dat al zou inéénstorten alleen bij de gedachte om er een satelietschotel op het dak neer te zetten.Zo een boerenkraakpandje waar het stromend water uit een roestige pomp komt,waar ze hun komkommers kweken in een klein zanderig tuintje die ze drie maal daags bemesten met hun eigen stront .Waar ze regenwater opvangen om een bad te kunnen nemen eens per jaar,in de winter zich verwarmen aan een houtkacheltje dat ze aansteken met binnengesmokkelde euro-palletten en ze hun dagen doorbrengen op een oud vlooientapijt op de beschimmelde vloer,mijmerend hoe het leven zou zijn in het rijke westen.Geen Mercedes,niet eens een inrit.Wel een oude geit en een muilezel,een erfenis van wijlen oom Ali,die stierf aan aambeien.Als Turkije wint kruipen ze op hun ezel,die balkend rondjes draait rond het uitgedroogde dorpsfonteintje.En hun vlag hebben ze zelf uitgenipt uit een oud rood fluwelen gordijn,de halve maan en ster hebben ze er opgetekend met wit schoolkrijt die de jongste jatte van zijn schoolmeester tijdens een les over Ataturk.Ze maken het niet te bont want de tandeloze dorpsoudste kijkt streng toe en kan zulke uitwassen maar matig appreciëren en bovendien moeten ze allemaal morgen op tijd uit bed want er is 's morgensvroeg hun jaarlijkse dorps-uienmarkt.Dan strompelen ze na een half uurtje uitzinnigheid met hun uitgeputte ezel terug naar huis en hangen ze hun zelfgemaakte vlag terug aan de muur naast de vergeelde foto van Kemal Ataturk en blijven ze verder mijmeren op hun beschimmeld vlooientapijtje hoe mooi het zou zijn om in Westeuropa te leven en daar met een echte Turkse vlag te kunnen zwaaien!
Ik zag een kast van een huis,hogere prijsklasse,gloednieuwe open bebouwing op zeker 20 are vruchtbare grond.Uit één van de ramen van deze luxueuze ressidentie hing een grote Turkse vlag te wapperen over de siergevel.Naast het huis stond op de kasseien inrit een zware zwarte Mercedes te blinken met twee Turkse vlaggen aan een vlaggenstok gemonteerd aan de ramen.Het EK chauvenisme dus.Weet je welke slechte gedachte er toen door mijn hoofd schoot???Wel;zouden die Turkse bewoners ook zo een paleisje hebben kunnen neerzetten indien ze nooit als gastarbeiders naar België geëmigreerd waren?Ik denk het niet.Dan woonden ze ergens in een slaperig semi-middeleeuws keuteldorpje op 50 km van Izmir waar ze nog maar net electriciteit hebben ontdekt.Dan verbleven ze met drie families in een tochtig krot,dat al zou inéénstorten alleen bij de gedachte om er een satelietschotel op het dak neer te zetten.Zo een boerenkraakpandje waar het stromend water uit een roestige pomp komt,waar ze hun komkommers kweken in een klein zanderig tuintje die ze drie maal daags bemesten met hun eigen stront .Waar ze regenwater opvangen om een bad te kunnen nemen eens per jaar,in de winter zich verwarmen aan een houtkacheltje dat ze aansteken met binnengesmokkelde euro-palletten en ze hun dagen doorbrengen op een oud vlooientapijt op de beschimmelde vloer,mijmerend hoe het leven zou zijn in het rijke westen.Geen Mercedes,niet eens een inrit.Wel een oude geit en een muilezel,een erfenis van wijlen oom Ali,die stierf aan aambeien.Als Turkije wint kruipen ze op hun ezel,die balkend rondjes draait rond het uitgedroogde dorpsfonteintje.En hun vlag hebben ze zelf uitgenipt uit een oud rood fluwelen gordijn,de halve maan en ster hebben ze er opgetekend met wit schoolkrijt die de jongste jatte van zijn schoolmeester tijdens een les over Ataturk.Ze maken het niet te bont want de tandeloze dorpsoudste kijkt streng toe en kan zulke uitwassen maar matig appreciëren en bovendien moeten ze allemaal morgen op tijd uit bed want er is 's morgensvroeg hun jaarlijkse dorps-uienmarkt.Dan strompelen ze na een half uurtje uitzinnigheid met hun uitgeputte ezel terug naar huis en hangen ze hun zelfgemaakte vlag terug aan de muur naast de vergeelde foto van Kemal Ataturk en blijven ze verder mijmeren op hun beschimmeld vlooientapijtje hoe mooi het zou zijn om in Westeuropa te leven en daar met een echte Turkse vlag te kunnen zwaaien!
Door Joost van der Vaart
Nationalisme laait op aan vooravond duel Duitsland- Turkije
Duitsland en Turkije spelen vanavond tegen elkaar op het Europees kampioenschap. De wedstrijd is beladen. Er zijn nog altijd spanningen tussen Duitsers en Turken.
Berlijn. In de Berlijnse wijken Kreuzberg en Neukölln wapperen vandaag in sommige straten alleen maar Turkse vlaggen. In andere hangen ze naast elkaar: het zwart-rood-goud van Duitsland en het rood met de witte halve maan en de ster van Turkije. Maar het laatste overheerst. Nergens is Duitsland zo Turks als hier.
Berlijn, vóór de halve finale van het EK 2008, Duitsland tegen Turkije. (Foto AP)
Vanavond spelen Duitsland en Turkije tegen elkaar in de halve finale van het Europees Kampioenschap voetbal. De wedstrijd geldt als beladen, hoewel politici en maatschappelijke organisaties van beide zijden erop hameren dat het toch vooral een gezamenlijk volksfeest moet worden.
Toen vorige week Turkije op de valreep van Kroatië won, ontplofte Turks Berlijn letterlijk van feestvreugde. Op de Kurfürstendamm werd tot laat in de nacht vuurwerk afgestoken. Auto’s met Turkse vlaggetjes reden luid toeterend rondjes. „Ik ben zo blij, ons land heeft gewonnen”, riep een jongeman voor de regionale televisie, terwijl hij met een Turkse vlag naar de camera zwaaide.
Next quesion: Waarom vieren de Turken toeterend de overwinning?
Maar zijn geboorteland is hoogstwaarschijnlijk Duitsland. En anders dan zijn ouders zal hij naar nieuwe Duitse wetgeving gewoon een Duits paspoort hebben. Zijn hart klopt echter voor Turkije – in ieder geval wat het voetbal betreft.
In heel Duitsland leven naar schatting 2,5 miljoen mensen van Turkse afkomst. Verreweg het grootste deel van hen, naar schatting 1,8 miljoen, is Turks staatsburger. De rest zijn ingeburgerde Turkse Duitsers, met een Duitse pas. Aan hen valt de stand van ’s lands integratie af te meten. Als er spanningen tussen autochtone Duitsers en ‘buitenlanders’ zijn, gaat het niet zelden om Turken. Omdat zij van de minderheden nu eenmaal het sterkst in de Bondsrepubliek vertegenwoordigd zijn.
En spanningen zijn er – hoewel de harmonie in het dagelijks leven overheerst en slechts een zeer klein percentage Turken geradicaliseerd is. Duitsers en Turken leven over het algemeen vreedzaam naast elkaar. Of misschien moet je zeggen: leven vreedzaam langs elkaar heen. Turken worden hier als minderheid traditiegetrouw omzichtig behandeld. Uit vrees voor discriminatie – de historische doodzonde van Duitsland.
De omzichtige behandeling van de Turkse gemeenschap heeft de integratie volgens veel deskundigen niet bevorderd. Eisen, bijvoorbeeld op het gebied van de taal, zijn er nooit gesteld. Pas de laatste jaren is de Duitse regering strenger voor haar immigranten geworden. Met ingang van komend najaar is een inburgeringstest van kracht, met 33 vragen over Duitsland waarvan de geëxamineerde er zeventien goed moet hebben.
Soms laaien de gemoederen onder de Turken ineens hoog op. Zoals begin dit jaar, toen in Ludwigshafen bij een brand in een oud woonhuis negen Turkse bewoners omkwamen. De (voorbarige) conclusie van de Turkse pers luidde dat sprake was van brandstichting, waarschijnlijk met racistische achtergrond. Bondskanselier Angela Merkel en de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan moesten eraan te pas komen om de gemoederen tot bedaren te brengen.
Erdogan was mede hiervoor naar Duitsland gereisd. Een dag later sprak hij een geruchtmakende rede in Keulen uit, voor een laaiend enthousiast Turks publiek dat de premier als een popster ontving. Hij riep de Turken in Duitsland op zich geen assimilatie te laten aanpraten. „Assimilatie is een misdaad tegen de menselijkheid”. Merkel was door die „insinuatie” onaangenaam getroffen. Ze zei later dat ze bondskanselier is van álle Duitsers, ook als ze van Turkse afkomst zijn.
Tot openlijke fricties heeft ook de bouw van moskeeën geleid. In Keulen is vorig jaar een splijtende ruzie losgebarsten over een nieuwe Turkse moskee in de wijk Ehrenfeld. De rechts-conservatieve ‘Burgerbeweging Pro Keulen’ rebelleerde tegen het te bouwen godshuis. Gevolg: politieke en maatschappelijke polarisatie. Overigens verliep de bouw van een moskee in Duisburg, de grootste van Duitsland, vrijwel probleemloos. In oktober wordt hij ingewijd.
Wie van de twee landen vanavond ook wint, gefeest zal er worden. In Berlijn is op de Strasse des 17. Juni een speciale ‘feestmijl’ ingericht waar Duitse worst- en Turkse dönerkramen broederlijk naast elkaar staan. Feesten doen we samen, luidt hier de expliciete boodschap. Maar met de intussen toch wat opgezweepte nationalistische gevoelens is een vreedzaam samenzijn niet voor iedereen een gemakkelijke opgave.
Claudia Roth, partijvoorzitter van de Groenen, hekelde de Turks-nationalistische uitlating dat het doelpunt tegen Kroatië een geschenk van Allah was ter ere van de Turkse natie. En ze vroeg zich hardop af wat veel Duitsers heimelijk denken: waarom spelen voetballers als Hamit Altintop en Hakan Baltam niet voor Duitsland?
Beiden zijn in Duitsland geboren en komen uit voor het Turkse nationale team. Altintop, geboren in Gelsenkirchen, staat onder contract bij Bayern München. Baltam, van oorsprong een Berlijner, speelt voor de Turkse ploeg Galatasaray. Dat zij voor Turkije voetballen, laat volgens Roth zien „dat onze integratiepolitiek niet functioneert”.
Op haar woorden kwamen meteen veel reacties: in het Duitse team staan de geboortige Polen Miroslov Klose en Lukas Podolski opgesteld, die bewust voor Duitsland hebben gekozen terwijl ze ook voor Polen hadden kunnen spelen. Podolski juichte overigens niet toen hij tegen Polen scoorde. „Uit respect voor het land. Mijn familie woont daar.”
Kaya Yanar, een Turks-Duitse stand-up comedian die veelvuldig op de Duitse televisie te zien is en harde en meestal leuke grappen maakt over Duitse en Turkse stereotypen, probeert met zijn humor de bevolkingsgroepen juist nader tot elkaar te brengen. In het Duitse blad Bild geeft hij enkele tips. „Alleen voor Duitse fans! Zeg nooit tegen een Turk: waar waren jullie eigenlijk op het WK van 2006? En alleen voor Turkse fans! Zeg nooit tegen een Duitser: Wij komen misschien niet in de EU, maar we komen wel in de finale.”
Duitsland en Turkije spelen vanavond tegen elkaar op het Europees kampioenschap. De wedstrijd is beladen. Er zijn nog altijd spanningen tussen Duitsers en Turken.
Berlijn. In de Berlijnse wijken Kreuzberg en Neukölln wapperen vandaag in sommige straten alleen maar Turkse vlaggen. In andere hangen ze naast elkaar: het zwart-rood-goud van Duitsland en het rood met de witte halve maan en de ster van Turkije. Maar het laatste overheerst. Nergens is Duitsland zo Turks als hier.
Berlijn, vóór de halve finale van het EK 2008, Duitsland tegen Turkije. (Foto AP)
Vanavond spelen Duitsland en Turkije tegen elkaar in de halve finale van het Europees Kampioenschap voetbal. De wedstrijd geldt als beladen, hoewel politici en maatschappelijke organisaties van beide zijden erop hameren dat het toch vooral een gezamenlijk volksfeest moet worden.
Toen vorige week Turkije op de valreep van Kroatië won, ontplofte Turks Berlijn letterlijk van feestvreugde. Op de Kurfürstendamm werd tot laat in de nacht vuurwerk afgestoken. Auto’s met Turkse vlaggetjes reden luid toeterend rondjes. „Ik ben zo blij, ons land heeft gewonnen”, riep een jongeman voor de regionale televisie, terwijl hij met een Turkse vlag naar de camera zwaaide.
Next quesion: Waarom vieren de Turken toeterend de overwinning?
Maar zijn geboorteland is hoogstwaarschijnlijk Duitsland. En anders dan zijn ouders zal hij naar nieuwe Duitse wetgeving gewoon een Duits paspoort hebben. Zijn hart klopt echter voor Turkije – in ieder geval wat het voetbal betreft.
In heel Duitsland leven naar schatting 2,5 miljoen mensen van Turkse afkomst. Verreweg het grootste deel van hen, naar schatting 1,8 miljoen, is Turks staatsburger. De rest zijn ingeburgerde Turkse Duitsers, met een Duitse pas. Aan hen valt de stand van ’s lands integratie af te meten. Als er spanningen tussen autochtone Duitsers en ‘buitenlanders’ zijn, gaat het niet zelden om Turken. Omdat zij van de minderheden nu eenmaal het sterkst in de Bondsrepubliek vertegenwoordigd zijn.
En spanningen zijn er – hoewel de harmonie in het dagelijks leven overheerst en slechts een zeer klein percentage Turken geradicaliseerd is. Duitsers en Turken leven over het algemeen vreedzaam naast elkaar. Of misschien moet je zeggen: leven vreedzaam langs elkaar heen. Turken worden hier als minderheid traditiegetrouw omzichtig behandeld. Uit vrees voor discriminatie – de historische doodzonde van Duitsland.
De omzichtige behandeling van de Turkse gemeenschap heeft de integratie volgens veel deskundigen niet bevorderd. Eisen, bijvoorbeeld op het gebied van de taal, zijn er nooit gesteld. Pas de laatste jaren is de Duitse regering strenger voor haar immigranten geworden. Met ingang van komend najaar is een inburgeringstest van kracht, met 33 vragen over Duitsland waarvan de geëxamineerde er zeventien goed moet hebben.
Soms laaien de gemoederen onder de Turken ineens hoog op. Zoals begin dit jaar, toen in Ludwigshafen bij een brand in een oud woonhuis negen Turkse bewoners omkwamen. De (voorbarige) conclusie van de Turkse pers luidde dat sprake was van brandstichting, waarschijnlijk met racistische achtergrond. Bondskanselier Angela Merkel en de Turkse premier Recep Tayyip Erdogan moesten eraan te pas komen om de gemoederen tot bedaren te brengen.
Erdogan was mede hiervoor naar Duitsland gereisd. Een dag later sprak hij een geruchtmakende rede in Keulen uit, voor een laaiend enthousiast Turks publiek dat de premier als een popster ontving. Hij riep de Turken in Duitsland op zich geen assimilatie te laten aanpraten. „Assimilatie is een misdaad tegen de menselijkheid”. Merkel was door die „insinuatie” onaangenaam getroffen. Ze zei later dat ze bondskanselier is van álle Duitsers, ook als ze van Turkse afkomst zijn.
Tot openlijke fricties heeft ook de bouw van moskeeën geleid. In Keulen is vorig jaar een splijtende ruzie losgebarsten over een nieuwe Turkse moskee in de wijk Ehrenfeld. De rechts-conservatieve ‘Burgerbeweging Pro Keulen’ rebelleerde tegen het te bouwen godshuis. Gevolg: politieke en maatschappelijke polarisatie. Overigens verliep de bouw van een moskee in Duisburg, de grootste van Duitsland, vrijwel probleemloos. In oktober wordt hij ingewijd.
Wie van de twee landen vanavond ook wint, gefeest zal er worden. In Berlijn is op de Strasse des 17. Juni een speciale ‘feestmijl’ ingericht waar Duitse worst- en Turkse dönerkramen broederlijk naast elkaar staan. Feesten doen we samen, luidt hier de expliciete boodschap. Maar met de intussen toch wat opgezweepte nationalistische gevoelens is een vreedzaam samenzijn niet voor iedereen een gemakkelijke opgave.
Claudia Roth, partijvoorzitter van de Groenen, hekelde de Turks-nationalistische uitlating dat het doelpunt tegen Kroatië een geschenk van Allah was ter ere van de Turkse natie. En ze vroeg zich hardop af wat veel Duitsers heimelijk denken: waarom spelen voetballers als Hamit Altintop en Hakan Baltam niet voor Duitsland?
Beiden zijn in Duitsland geboren en komen uit voor het Turkse nationale team. Altintop, geboren in Gelsenkirchen, staat onder contract bij Bayern München. Baltam, van oorsprong een Berlijner, speelt voor de Turkse ploeg Galatasaray. Dat zij voor Turkije voetballen, laat volgens Roth zien „dat onze integratiepolitiek niet functioneert”.
Op haar woorden kwamen meteen veel reacties: in het Duitse team staan de geboortige Polen Miroslov Klose en Lukas Podolski opgesteld, die bewust voor Duitsland hebben gekozen terwijl ze ook voor Polen hadden kunnen spelen. Podolski juichte overigens niet toen hij tegen Polen scoorde. „Uit respect voor het land. Mijn familie woont daar.”
Kaya Yanar, een Turks-Duitse stand-up comedian die veelvuldig op de Duitse televisie te zien is en harde en meestal leuke grappen maakt over Duitse en Turkse stereotypen, probeert met zijn humor de bevolkingsgroepen juist nader tot elkaar te brengen. In het Duitse blad Bild geeft hij enkele tips. „Alleen voor Duitse fans! Zeg nooit tegen een Turk: waar waren jullie eigenlijk op het WK van 2006? En alleen voor Turkse fans! Zeg nooit tegen een Duitser: Wij komen misschien niet in de EU, maar we komen wel in de finale.”
Turkse vlag!
Reacties van de turken zijn buiten proporties. Urenlang toeterende auto's met grote vlaggen uit de auto-ramen, op brommers enz.. En dat zijn nieuwe Nederlanders!? Ze demonstreren tegen de maatschappij, het is niet meer voetbal!!..Ze zijn niet loyaal aan het land waar ze wonen. Dit is schandalig. Die Turken doen net of NL van hun is. Ze zouden moeten juichen bij Oranje! Dat zelfs de jongste generatie Turken die hier leeft, zo agressief demonstreert met die Turkse vlaggen, zich meer Turk dan Nederlander voelt en dit uit door massaal de straat op te gaan wanneer 'hun beloofde land' een overwinning behaalt, is niet meer alleen "voetbal"!. Echter om dan massaal de straat op te gaan met de Turkse vlaggen en racistisch Turkse volkslied zingen, tot 3 uur s' nachts overlast veroorzaken en het zo te vieren alsof ze niks mee te maken met Nederland, maakt het nog meer duidelijk dat Nederland nog steeds niet hun vaderland is terwijl ze hier wel willen blijven. Dit is een duidelijke afwijzing! Toen Nederland won waren de Turken of andere moslims niet op straat te vinden, is dit een soort integratie? Hieruit blijkt haarscherp dat we in een land wonen, waarin zich nog meer landen bevinden..Als in de toekomst Nederlanders de turken treffen en verslaan zal het rampzalig zijn voor de grote steden en het feestvierende Nederlandse gedeelte...
Het feit dat er nu nog meer wijken doodstil waren toen Nederland won en als Turkije wint ultranationalistische "turken feest" organiseren met de hier geboren grote massa is buitengewoon interessant voor de "integratiepolitiek", Turken kiezen altijd voor "Turkije", ook na honderden jaren, turken zijn nooit geïntegreerd met een andere volk!!! Blijkbaar heeft men nu met de belastinggeld een grote tegen -maatschappij gecreëerd..Turken na de generaties zijn toch verlenging van Turkije.:Turken zijn hun territorium alvast aan het afbakenen. Gemeentes zeggen dat ze mogen toch een aantal pleinen moeten hebben waar ze op "feest" kunnen vieren, maar nu moet je nog meer pleinen beschikbaar stellen, eigenlijk nog meer land afstaan!!. De pleinen en wijken van de grote steden zijn door de Turken alvast gemarkeerd. Over een aantal jaren, zullen de Turken de delen van deze grote steden zodanig markeren dat er zelfde situatie van de Bosnië hier de werkelijkheid wordt: Stad Mostar is verdeeld met een rivier! Amsterdam, Rotterdam en nog meer steden zullen ook verdeelt worden; er komt nooit een integratie! Turken zijn hier om te delen, niet om te juichen voor Nederland!.
Dit is het zoveelste bewijs dat de integratie totaal mislukt is. Het is zeer verdrietig. Wel de faciliteiten, uitkeringen etc accepteren, maar totaal geen greintje liefde voor het land waar ze wonnen. Het is opvallend dat nu zo duidelijk te zien is waar de echte loyaliteit van deze mensen ligt, zelfs van onze in Nederland geboren Turkse buren. Als ze zo van Turkije houden, waarom gaan ze daar dan niet wonen? Dit is het bekende Turkse mentaliteit... Ze hebben hele klein Azië op deze manier bezet, binnengekomen als nomade, gast of tijdelijke arbeider! Grote zorg is dat deze anti- Nederlandse Turken in hoog tempo stijgen. Jaarlijks nog tienduizenden nieuwe Turken via huwelijkspartners of illegaal versterken gevaarlijke vaste voet in Europa om meerderheid te vormen! Terwijl men hier slechts aan het verouderde immigratie en integratie politiek denkt, Turken denken meer aan hun bekende volksverplaatsing... Omdat ze via de oorloggen een andere land niet meer kunnen bezetten, moeten ze altijd via de aantallen hun doel bereiken, net als Albanese moslims in Kosovo. Doel van de Turken is politieke verhoudingen te creëren waarbinnen niets de turken meer tegenhoudt. Vroeger veroverden Turken om deze reden enorme gebieden, ook in Europa, waardoor geen vorst zijn onderdanen meer kon verbieden over te gaan tot de islam. Tegenwoordig is het duidelijk dat een militaire verovering van Europa geen optie is. Toch zien de Turken genoeg andere mogelijkheden om hetzelfde te bereiken. Het doel is daarbij hetzelfde, de argumenten en methoden kunnen per afzonderlijke Turkse groep uiteenlopen. Zo gaat men er binnen de zogenaamde vreedzame of quiëtistische cemaat, milliyetciler, ulusal konsey, milli islam! Turkije, een land alleen voor de Turken, waar iedereen Turks sprak en ieder verplicht werd de slogan 'Trots is degene die zegt ik ben een Turk' tot lijfspreuk te maken. Het bestaan van een andere etnische minderheid werd ontkend en niet - moslims werden gedwongen zich te assimileren tot Turken. Maar zelfde Turkse instellingen voeren nu in Nederland, met de Nederlandse subsidies, zelfde opdrachten uit. Nieuwe generaties worden stelselmatig georganiseerd, opgevoed en opgeleid tot extreme "TURK"..Bekende nationalistische oorlogspropaganda, haat en geweld te zaaien tot de grenzen van lynchcultuur. Toen steunden de Grieken van istanbul even hun Griekenland maar het bloedige pogrom van 6 september 1955 toen het gepeupel van Istanbul, aangespoord door de media, Griekse winkels, huizen, scholen, kerken en zelfs een kerkhof vernielde. Grieken werden doodgeslagen en niet minder dan 6 000 gebouwen van de Griekse minderheid moesten het ontgelden.
Het is gewoon een bezettingsleger, laat ze naar huis ophoepelen.
Het feit dat het geboortecijfer bij deze islamitische Turken nog steeds veel hoger is dan bij Nederlanders is zorgwekkend, ...In Jordanië, Syrië, Turkije en Libanon was er ook aantal generaties nodig om een duidelijke christelijke meerderheid in een duidelijke moslim- meerderheid te veranderen. Daarbij komt dat de migratiedruk vanuit Turkije, Islamitische minderheden van de Balkan landen en Noord-Afrika de komende decennia enorm zal toenemen. Het veelgehoorde argument dat het maar om een kleine minderheid gaat, is dus zeer vergankelijk. Voor een Turkse dreiging zijn er echter twee dingen nodig: een kwantitatief voldoende sterke aanwezigheid (en die lijkt wel onafwendbaar), en de intensiteit van de Nationalistisch- islamitische overtuiging. Ingrijpen, maar afgezien van ethische bezwaren is er een praktisch hindernis: tegen de tijd dat het voor dat terugkeerbeleid een meerderheid vindt, is het al te laat. Een paar eeuwen terug stonden de Otomanen voor de poorten van Wenen. Omdat hun de toegang ontzegd werd koelden ze hun woede maar op de mensen die buiten de poorten woonden. NU ZIJN ze al alom aanwezig en ze HOEVEN dus niet meer binnen te komen. Wel het gedrag en de gezichtsuitdrukkingen bij de foto's spreken boekdelen. De Turken zijn nog dezelfde als destijds de Otomanen. Men bekommerd zich niet om hun medemens en diens nachtrust.
BESTELFORMULIER
Naam:
Adres
Telefoon
Aantal
Omschrijving
Opmerking
Het feit dat er nu nog meer wijken doodstil waren toen Nederland won en als Turkije wint ultranationalistische "turken feest" organiseren met de hier geboren grote massa is buitengewoon interessant voor de "integratiepolitiek", Turken kiezen altijd voor "Turkije", ook na honderden jaren, turken zijn nooit geïntegreerd met een andere volk!!! Blijkbaar heeft men nu met de belastinggeld een grote tegen -maatschappij gecreëerd..Turken na de generaties zijn toch verlenging van Turkije.:Turken zijn hun territorium alvast aan het afbakenen. Gemeentes zeggen dat ze mogen toch een aantal pleinen moeten hebben waar ze op "feest" kunnen vieren, maar nu moet je nog meer pleinen beschikbaar stellen, eigenlijk nog meer land afstaan!!. De pleinen en wijken van de grote steden zijn door de Turken alvast gemarkeerd. Over een aantal jaren, zullen de Turken de delen van deze grote steden zodanig markeren dat er zelfde situatie van de Bosnië hier de werkelijkheid wordt: Stad Mostar is verdeeld met een rivier! Amsterdam, Rotterdam en nog meer steden zullen ook verdeelt worden; er komt nooit een integratie! Turken zijn hier om te delen, niet om te juichen voor Nederland!.
Dit is het zoveelste bewijs dat de integratie totaal mislukt is. Het is zeer verdrietig. Wel de faciliteiten, uitkeringen etc accepteren, maar totaal geen greintje liefde voor het land waar ze wonnen. Het is opvallend dat nu zo duidelijk te zien is waar de echte loyaliteit van deze mensen ligt, zelfs van onze in Nederland geboren Turkse buren. Als ze zo van Turkije houden, waarom gaan ze daar dan niet wonen? Dit is het bekende Turkse mentaliteit... Ze hebben hele klein Azië op deze manier bezet, binnengekomen als nomade, gast of tijdelijke arbeider! Grote zorg is dat deze anti- Nederlandse Turken in hoog tempo stijgen. Jaarlijks nog tienduizenden nieuwe Turken via huwelijkspartners of illegaal versterken gevaarlijke vaste voet in Europa om meerderheid te vormen! Terwijl men hier slechts aan het verouderde immigratie en integratie politiek denkt, Turken denken meer aan hun bekende volksverplaatsing... Omdat ze via de oorloggen een andere land niet meer kunnen bezetten, moeten ze altijd via de aantallen hun doel bereiken, net als Albanese moslims in Kosovo. Doel van de Turken is politieke verhoudingen te creëren waarbinnen niets de turken meer tegenhoudt. Vroeger veroverden Turken om deze reden enorme gebieden, ook in Europa, waardoor geen vorst zijn onderdanen meer kon verbieden over te gaan tot de islam. Tegenwoordig is het duidelijk dat een militaire verovering van Europa geen optie is. Toch zien de Turken genoeg andere mogelijkheden om hetzelfde te bereiken. Het doel is daarbij hetzelfde, de argumenten en methoden kunnen per afzonderlijke Turkse groep uiteenlopen. Zo gaat men er binnen de zogenaamde vreedzame of quiëtistische cemaat, milliyetciler, ulusal konsey, milli islam! Turkije, een land alleen voor de Turken, waar iedereen Turks sprak en ieder verplicht werd de slogan 'Trots is degene die zegt ik ben een Turk' tot lijfspreuk te maken. Het bestaan van een andere etnische minderheid werd ontkend en niet - moslims werden gedwongen zich te assimileren tot Turken. Maar zelfde Turkse instellingen voeren nu in Nederland, met de Nederlandse subsidies, zelfde opdrachten uit. Nieuwe generaties worden stelselmatig georganiseerd, opgevoed en opgeleid tot extreme "TURK"..Bekende nationalistische oorlogspropaganda, haat en geweld te zaaien tot de grenzen van lynchcultuur. Toen steunden de Grieken van istanbul even hun Griekenland maar het bloedige pogrom van 6 september 1955 toen het gepeupel van Istanbul, aangespoord door de media, Griekse winkels, huizen, scholen, kerken en zelfs een kerkhof vernielde. Grieken werden doodgeslagen en niet minder dan 6 000 gebouwen van de Griekse minderheid moesten het ontgelden.
Het is gewoon een bezettingsleger, laat ze naar huis ophoepelen.
Het feit dat het geboortecijfer bij deze islamitische Turken nog steeds veel hoger is dan bij Nederlanders is zorgwekkend, ...In Jordanië, Syrië, Turkije en Libanon was er ook aantal generaties nodig om een duidelijke christelijke meerderheid in een duidelijke moslim- meerderheid te veranderen. Daarbij komt dat de migratiedruk vanuit Turkije, Islamitische minderheden van de Balkan landen en Noord-Afrika de komende decennia enorm zal toenemen. Het veelgehoorde argument dat het maar om een kleine minderheid gaat, is dus zeer vergankelijk. Voor een Turkse dreiging zijn er echter twee dingen nodig: een kwantitatief voldoende sterke aanwezigheid (en die lijkt wel onafwendbaar), en de intensiteit van de Nationalistisch- islamitische overtuiging. Ingrijpen, maar afgezien van ethische bezwaren is er een praktisch hindernis: tegen de tijd dat het voor dat terugkeerbeleid een meerderheid vindt, is het al te laat. Een paar eeuwen terug stonden de Otomanen voor de poorten van Wenen. Omdat hun de toegang ontzegd werd koelden ze hun woede maar op de mensen die buiten de poorten woonden. NU ZIJN ze al alom aanwezig en ze HOEVEN dus niet meer binnen te komen. Wel het gedrag en de gezichtsuitdrukkingen bij de foto's spreken boekdelen. De Turken zijn nog dezelfde als destijds de Otomanen. Men bekommerd zich niet om hun medemens en diens nachtrust.
BESTELFORMULIER
Naam:
Adres
Telefoon
Aantal
Omschrijving
Opmerking
Subscribe to:
Posts (Atom)
